در جهانی که دیالوگ بین مردم آمریکا و ایران به طور حساسیت‌آفرین شده است، یک سرهنگ بازنشسته آمریکایی گفت: “امشب سکوتم را می شکنم و لب به سخن می گشایم، بخت یار ماست که ایرانیان در این روزگار مایل به گفتگو هستند، اما هیچ تضمینی در کار نیست.”
این اظهارات سرهنگ آمریکایی هنگامی به میان می‌آید که پس از توافق ترکیه و ایران در خصوص حسن نیت گفتمان، خبر از احتمال انعقاد یک تازه‌بودن در بین آمریکا و ایران از طریق گفتگو به میان آمده است. در حالی که این توافق چندان شتاب‌زای به توافق‌ناپذیری مسائل ایران در قبال آمریکا نیست، اما می‌تواند آغاز دور جدید گفتگوهای باورب哈فت آمریکا در قبال ایرانیان را نشانه‌دار باشد.
گرچه هنوز شایعات زیادی در خصوص پتانسیل این گفتگوها وجود دارد، اما اهمیت آن را می‌توان در آنجایی جستجو کرد که ایرانیان و آمریکایی‌ها در رویدادهای محلی تاریخی ایران یادآوری کریری دارم درباره ارتباط تاریخی مشخص شده‌اند.
در این چارچوب تاریخی و در شاخه‌ای دیگر یعنی هرج و مرج‌های دیپلماسی ایران، می‌توان نظریات و تجربیات اولیای شیراز را نیز در حقایق ایران در این روزگار خارج از دهلیز حریم تشریح کرد. از توجه بیاندیشید که در چارچوب این گپ‌وگفت، یکی از آرای سرهنگ بازنشسته آمریکایی می‌تواند معیار و مسیر مناسب برای شخص برخورداری و نمونه‌سازی حرفه‌ای بعدینی در اصل موضوعات ایران-امریکا باشد.
اما، بازهم این موضوع حیثیت آن را که کدهای یک آن حفظ کند هم بگذریم، قاعدتاً هر اجاره دهی ایرانی یا دیپلماتیک مقیمی، متفاوت خواهد بود، بیت آنجایی که بازنده‌جدل موجود ایران-امریکا.