با یک نگاهی بهตลาด خودرو ایران، می‌توان دریافت که بسیاری از مدل‌های عرضه شده در بازار محلی، علاوه بر قیمت‌های بالایی که دارند، جهشی امیدبخش در دستیابی به نوآوری و پیشرفت در فناوری‌های خودرویی نیستند. با وجود پیشرفت‌های زیاد در خودروهای لوکس دنیا و کشورهای مختلف، مدل‌های ایرانی مثل سورن پلاس، دنا پلاس و حتی EF7 که با ادعاهایی به بازار عرضه می‌شوند، گرفتار مشکلات فني و جبران ناپذیری هستند.
قیمت‌های اعلام شده برای این خودروها نیز حاکی از این است که ما نه تنها در تولید نسخه‌ها و مدل‌های مختلف، بلکه در حال تجربه کردن بازارهای جهانی نیستیم. بر همین اساس، اگر بخواهیم از این بازارها بهره ببریم، حداقل باید بتوانیم تولید خودروهای با کیفیت و نوآوری لازم را پیش ببریم.
متأسفانه نمونه‌هایی که می‌توانند در اینجا مثال برگرفته باشد، خودروهای خارجی هستند که در ایران به‌تنهایی نیز به اندازه کافی ارزش افزوده‌ای ایجاد نمی‌کنند و در بسیاری از موارد از مشکلات جبران‌ناپذیری رنج می‌برند. بنابراین، اگر ما می‌خواهیم وارد بازارهای جهانی بشویم، باید ابتدا تمام کمبودهای خود را برطرف کنیم.
سوالی که در اینجا به‌عنوان تردید پیش می‌آید، این است که آیا تمام استمرار تولید این خودروها، ناشی از سطح بالای تقاضا در بازار داخلی است یا این که دولت‌ها و یا همان دولت بر می‌خواهد با کنترل این تعداد مدل، با فروش‌های بیشتر، سطح سرمایه‌زنی را در اختیار صنعت خودروسازی ایران قرار دهد؟
ورود به بازارهای جهانی نه تنها نیاز به بهبود سطح کیفیت خودروهای ایرانی دارد، بلکه ورود به چنین بازارهای نوین مستلزم تحول نهادی نیز خواهد بود. در این گفتمان صحبتی به‌عنوان یک راه‌حل برای رونق صنعت خودروسازی ایران به میان نمی‌آید.
درکل در حال حاضر، نه تنها تولید‌کنندگانی با استمرار هزینه، بلکه بار الزامات حمل و نقل در دست نخوردن اشیاء نابود شده در همان ضایعات سایت از یک مزیت دیگر برای بالانشینان زلزله، دست‌اندران واقعی دارند.