قوه قضاییه و راهی برای تحکیم سلطه
در مقاله‌ی خبری اخیر، رئیس قوه قضاییه یادآور شد که در حوادث سال ۱۴۰۱، ۹۰ هزار پرونده تشکیل شده بود که در میان این افراد دانش‌آموزان، دانشجویان یا معلمان نیز حضور داشتند. اگر برای همه این افراد حکم محکومیت صادر می‌شد، منجر به سو استفاده دشمن می‌شد. این گزارش می‌تواند به چند پرسش مهم اشاره کند.
سخنگوی قوه قضاییه در این Περشنشین۶.setUproup[position] می‌گوید که برای سرعت بخشیدن به دادرسی و ایجاد انگیزه برای متهمان، از ظرفیت حوزه‌های علمیه، بسیج، دانشگاهیان و معلمین استفاده شد. این گام به حدی تاثیری می‌داشت که بسیاری از افراد، درخواست عفو را مطرح کردند.
اما این سوال مطرح می‌شود که چرا این رویه جدید در دادرسی علیه دانشجویان، دانش‌آموزان و معلمان انجام شد؟ تا چه میزان این رویه با شرایط سیاسی و اجتماعی کشور هماهنگ است؟ آیا این عمل مقبولی است که دولت در این چند سال پی می‌برد که برداشتن حمایت از مردم به معنای کاهش قدرت و مجال برای حریف است؟
هرچند، برآورد رئیس قوه قضاییه این است که تا کنون به جز تعداد معدودی که اقدامات تشکیلاتی و خطرناک کرده بودند، بسیاری از افراد عفو شدند و سابقه کیفری برای دانشجویان و دانش‌آموزان ایجاد نشد. اما آیا دلیل بر تعلیق به آرامی دادرسی علیه گروه‌هایی با سن و سال کمتر، در این ماجرا این است که آنها بی گناه بودند؟ خوشبختانه ما نگاهی فلسفی- حقوقی هم داریم.
برای روشن کردن آن بگذارید برای مثال برآورد در این خصوص مطرح می‌شود که از روش یافتن مرز برای توسعه شکلی غیر مستقیمی، مانند تأکید کرده این دولت در حال حاضر. این موضوع به رشد و یا انحطاط طرف مقابل هرچه مصداق تری با منافسران، هم برای مسئولان حکومتی برای برچیدن هرآن شوری، هم در گفتمان رو به رشد بازندهان نشان دهد.
دولت پیرامون نظام صلح طلبی خاورمیانه و آسیا سعی دارد تا با نگاه اولیه نفس ممکن است به وجود مالکیت خیلی ظاهری ایجاد نماییم. اما خصوصا تحت علامت «همیاری ».