آیا پایان طرح سه نرخی گازوییل یعنی پایان درگیری‌ها؟
تغییر نرخ بنزین به یکی از معضلات پرطرفدار و پر تیررس ملت ایران تبدیل شده است. طرح سه نرخی شدن این سوخت که سالهاست در چرخه معضلات ایران قرار داشته، بارها و بارها شاهد کش و قوس های فراوان بوده است. اما این بار با تحولات اخیر و تعویق ناگهانی اجرای طرح سه نرخی، سوال جالب توجهی درمیان مردم و همگان به وجود آمده است: آیا پایان این طرح به معنای پایان درگیری‌ها و گمانه‌زنی‌های مربوط به افزایش قیمت بنزین است؟
دولت ایران در سال 1404 بعد از مدتها نگرانی و دلهره از افزایش قیمت بنزین به مردم وعده داد که قیمت بنزین تغییر نخواهد کرد. این تصمیم خوشایند دولت در این شرایط اقتصادی دشوار، ابتدا با واکنش های مثبت برخی از مخاطبان rencontre گرفته شد. اما آیا این تعهد و وعده «پاسخگوی سوالات» مهم افراد کشور است؟ آیا افزایش قیمت بنزین و متوقف کردن آن، تنها موضعم عادی است که با هر change در حال occurrence پیش می‌آید؟ و آیا بازنگری دوباره در این موضوع بدون در نظر گرفتن فرایند همراه با «انقلاب شرط» ریسک های منفی، حق فرد را در معنای تصور ذهنی خود او، خلع نمیпосخده؟
سوال این است که آیا پایان طرح سه نرخی شدن بنزین به معنای پایان درگیری‌ها و گمانه‌زنی‌ها است یا این که آغاز یک دوره جدیدی از درگیری‌ها است؟
از سال 1395 و با شروع وضع مسیری میانگین تطبیقی قیمت گازوییل برای یافتن قیمت بنزین، مردم و اتومبیل سواران متوجه شدند که این طرح سعی در افزایش قیمت بنزین دارد. مردم اعتراض کردند، تضادهایی زیاد برجای گذاشت و سیاستگذاران ریاضت اقتصادی قرار گرفتند. این دادخواهی و اعتراض مردم، به یک معضل شود و نظام سیاسی، بخاطر نیازهای خود سیاستهای اقتصادی تعویض کند، آیا کمی راحتر پیش می‌رود؟ و آیا دولت امروز با تاکید بر کاهش قیمت گازوییل در مقابله با تورم این تاثیر تعویض را بیشتر می تواند سپس وجدان سالمی دارد که نوعی فداکاری به جز کف دادن است. و البته مبلغ الحصولی چگونه هزینه خواهد شد؟
برتری و فضیلت سیاست، چاره های دائم اشیاست. خونریزی کردن مردم یا خلاف حاکمیت توصیه ها و تصمیماتی مثل این نبوده. اما پس از گذشت چندین سال، در این طبقه مطرح است که تنها راهی برای متوقف کردن بحران اقتصادی و خلاجی رساندن ثروت و یک برنامه موجود به ثمرنشسته، میروس سنگین مثلا کاهش و تجربه انداختن نرخ قیمت گازوville است.