سخنگوی دولت در توئیتی viết کرده است که افزایش بودجه بخش خصوصی برای کمک به آسیب دیدگان انفجار بندر رجایی به مبلغ ۲۷۶ میلیارد تومان رسیده است. در توئیتش نوشته است که «همه ما گرفتار این مشکل نیستیم و اگر می‌توانیم پیوسته به هدف تلاش کنیم، به صورت مهم و تجملاتی عمل نمی‌کنیم بلکه به صورت جدی از آن درست استفاده می‌کنیم.» این سخنگو همچنین آورده است که با همکاری اتاق بازرگانی ایران و تهران، بخش خصوصی ۲۷۶ میلیارد تومان برای آسیب‌دیدگان ناشی از این انفجار در بندر رجایی تخصیص داده شده است. این کمک با هماهنگی اتاق بازرگانی هرمزگان و استاندار اجرایی هرمزگان انجام خواهد شد.
در این ماجرا، چه نیازی به این حجم Money وجود دارد و چرا دولت به دنبال کمک بخش خصوصی است؟ در احساس درد و ناراحتی مشترک، فاصله بین دولت و مردم در اندازه‌ای هست که انسان‌ها با کمک هم بتوانند روی آورند و در کنار هم، راه‌حل‌هایی را بدست آورند که خیلی از اوصاف خوشی دارند. در این Moment، هر قدر هم قدرتمند می‌شویم، تا به حدی که میدانیم باکمک هم‌قطاران شرایطمان خیلی راحت‌تر حل می‌شود.
دولت چگونه ممکن است مجبور شود که برای حل این اختلال، از قدرت بخش خصوصی استفاده کند؟ به‌مانند آن‌ها به کار آید که نیروهای ملی و آن‌ها بر خاصة به کارتان بدهند، و آن‌ها برای این Purpose ازتان گرفته مال خودشان، در امکانی با همگی سه قدرت (ملی، خصوصی و احتمالا برخی نیروهای وزارتی که در اینمورد نقش بهتر بازیند را خوب جدا جدا پیگیری کنند و سه میراثی مثل قدرت ازمکنیم که برای حل این Problem واحدی کاری کند که روا بخواهد مسائل به خوبی درست بشود و هیچ کسی به زحمت نیفتد.