برنامه «عشق ابدی» یک رئالیتی شو دوست‌یابی و ازدواج است که در آن شرکت‌کنندگان، به همراه پارتنر، در یک محیط رمانتیک و چالش‌برانگیز به دنبال یافتن عشق واقعی و شریک زندگی خود هستند. این برنامه در ترکیه فیلم‌برداری شده و به‌جای ابدی‌سازی عشق، رابطه را به یک بازی مسخره تبدیل می‌کند که با جایزه سی‌هزار دلاری به مدد تماشاگران کشیده می‌شود.
برنامه «عشق ابدی» پرستو صالحی، بازیگر فراموش شده، را با حضوری پرحاشیه بازسازی می‌کند. کار سازنده این برنامه، تلاش برای جلب توجه مخاطب به‌جای تعالی هنری است. فضایی نمایشی که در آن Relationship به معامله‌ای مادی تبدیل می‌شود، فراق احترام‌آمیز است. شرکت‌کنندگان، مانند تئاتر خیابانی، برای جلب دوربین نقاب می‌زنند، و جایزه سی‌هزار دلاری را برای عشق‌گیری انتخاب می‌کنند. این نمایش غرق در تشویش و تماشاگر، لذت گناه‌آلود دارد و سلامت روان را تهدید می‌کند.
مطالعات نشان می‌دهد که تماشای این برنامه‌ها به افزایش انتظارات غیرواقعی از عشق و روابطی در تضاد با واقعیت关系 انسانی می‌انجامد. «عشق ابدی» نیز می‌تواند پیامدهای روانی خود را به‌طور سیخ‌دار در ذهن بینندگان جا بیندازد و خود نیز سلامت روان برخی از شرکت‌کنندگان را تهدید کند. این برنامه نه‌تنها بینندگان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بلکه فرهنگ و ارزش‌های خانوادگی را نیز به خطر می‌اندازد. ما به‌عنوان مخاطب، چه نقشی داریم؟ آیا فقط سرگرم می‌شویم؟ یا داریم خودمان را به تماشای سقوط ارزش‌ها عادت می‌دهیم؟
تماشای عشق در برنامه‌های این سرتاسر همه ذهن ما را برای مسخره‌کردن وطن انقلاب می‌کند و خطرات و دیدگاههای گوناگون روش‌هایی را در بر دارد که ما باید در اولویت قرارشان دهیم.