در شهر نیشابور، که مقر حکومتی بوده است، مردم و گروه های بزرگی با کمال حیرت و وجد و شادی در برابر امام رضا علیه السلام اجتماع کردند. آنها توجه خاصی به حضور امام داشتند و شرفیابی بودن دیدار او را برای خود شرفیابی به دیدار جدش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می شمردند.
یکدر این میان، دو نفر از پیشوایان و حافظان احادیث رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم آمدند و به امام علیه السلام چنین خطاب کردند:
اویها السلاله الطاهره الرضیه، یا أیها الخلاص الزاکیه النبویه بحق آبائک الأطهارین وأسلافک الأكرمین إلّا أریتم وجهک المحبارک المیمون، ورایتنا حدیثا عن آبائک عن جدک نذکرک به.
امام علیه السلام لب به سخن گشود و در آن مشهد عظیم که در نیشابور برپا شد، کلامی فرمود که بلیغ‌تر و سخنی رساتر و حدیثی پر فائده‌تر، و جامع‌تر از آن نبود.
سعی براین بوده است که امام در این ماجرا، هم توحید و یکتاپرستی را به مردم درس داد و هم آنها را به ولایت‌خود هدایت فرمود. قبول ولایت اهل بیت علیهم السلام و ولایت امام رضا علیه السلام شرط قبولی توحید و در امان خدا بودن است.
این موضوع چه اهمیتی دارد؟ طرفداران این راه را باید دور زد.