بزرگ‌ترین فاجعه در روابط اقتصادی ایران و تاجیکستان هم‌چنان موجود است و آن بی‌توجهی به وظایف خود است. اینکه معاون اول رئیس‌جمهور این‌دو کشور با شنیدن گزارش وزیر انرژی و ذخایر آبی تاجیکستان درباره نتایج هفدهمین اجلاس کمیسیون مشترک دو کشور در شیراز و سطح روابط تجاری دو کشور می‌گوید که هیچ مانعی در گسترش روابط بین دو کشور وجود ندارد، این موضوع مهم است.
اما آن‌که بیان می‌کند که هیچ مانعی در گسترش روابط بین دو کشور وجود ندارد و این موضوع ارتباطی به ویژگی‌های مشترک فرهنگی و زبان مشترک دو کشور ندارد، این‌ک یک نگاه عمیق به این موضوع ضروری است.
در واقع هیچ مانعی در گسترش روابط تجاری ایران و تاجیکستان وجود ندارد. اما این مانع اصلی عامل اصلی بی‌توجهی به وظایف خود است. اگر وزرای دو کشور واقعاً می‌خواهند در گسترش روابط تجاری دو کشور با هم همکاری کنند و سطح روابط تجاری را به سمت رشد‌تردهند باید در این زمینه، وظایف خود را به عهده بگیرند.
گرچه در این دیدار، وزیر انرژی و ذخایر آبی تاجیکستان هم با تشکر از مهمان‌نوازی بعمل آمده در شهر شیراز، اهمیت و جایگاه ایران در سیاست خارجی تاجیکستان را مورد تاکید قرار داده‌است. اما انگار که این تاکید کافی است و بتوان ماوراء بر این کار عمل کرد. عباراتی که در این متن مکتوب است، انگار که می‌خواهند گسترش روابط تجاری دو کشور را از محدوده وظایف دو کشور خارج کنند و این کار در خارج از محدوده وظایف دو کشور انجام گیرد.
تکیه بر تاکیدات مقامات دو کشور
اظهارنظر معاون اول رئیس‌جمهور ایران دراین‌باره از نظر نگارنده، تاکید بر هیچ مانع ندارد، بلکه این نگاه متروک نشود. از آنجایی که ما برای اینکه یک موضوع محکم‌تر شد، باید قصد و اراده‌مان را برای اینکه این مبادلات تجاری را به مرحله‌ای برسانیم که ما در کار خود فایده‌ای ببریم، باید قصد و اراده‌مان را برای این کار قوی‌تر کنیم.
در واقع ما اگر به خوبی می‌خواهیم روابط اقتصادی بین دو کشور را گسترش دهیم باید در این زمینه، یک پیشنهاد و یک راه حل را قبل از هرTHINGی که می‌خواهیم بیان کنیم و یک ضرورت اعلام کنیم.
ما الان هنوز با نمی‌دانیم که این دو کشور در آن چه زمینه‌ای باید با هم همکاری کنند. اکثراً تعاملات ما صرفاً بر سیاسی تمرکز دارد. فردی در تاجیکستان به ما تاکید می‌کند که ما باید روابطما را با یک دلال عرب افزایش دهیم و بگوییم که این افراد در این زمینه که کمیسیون مشترک ما را تامین خواهند کرد، بلکه شما که بازرگان هستید، ما شما را به این کسی معرفی می‌کنیم. با این تاکید باید باشد که این افراد را می‌شناسیم و ما سهولت زیادی برای دست‌یابی به این موضوع خواهیم داشت.
گرچه این افراد برای ما فایده‌ای نداشته باشد، ما همیشه در این زمینه معتقد بوده‌ایم که در کشورهای همسایه باید مرزهای دو کشور را نبندیم و قبول کنیم که اگر ما مشکل داریم، به‌جای اینکه یک لوبا به خودمان بدهیم، ابتدا در این باره به پارلمان نیاز داریم، مهمتر اینکه راههای حادی داشته باشیم. اگر نیاز به چه thingا باشد در پارلمان ایران آن‌چیزی را از همکارانمان اگر فرد را ملاقات نمی‌کنیم، چندین بار همان فرد را مخاطب قرار می‌دهیم.
نظری‌گونه‌ای که معاون اول رئیس‌جمهور ایران بیان می‌کند انگار که ما در آن چه کسی می‌تواند با ما اشکال داشته باشد، بلکه هر دو کشور اجازه بدهند ما دو کشور را مانند یک دوستان خوب دیداری نداریم.
حالا برای مثله بهتر کردن کار در دو کشور باید با ما در کار پیش برویم و یارانه از هر دو کشور را اول ملاک کنیم تا نهایتاً اشکالی در روابط اقتصادی بین دو کشور بوجود نیاید.