**اوج همدلی در فستیوال کوچه:** Lessons Learned از صداهای کوچه برای همدلی و روح جمعی
در شب های بهاری کوچه‌های بوشهر، صداهای دلنشین نی‌انبان و عود، همراه با عزاداری و همدلی، روی عرشه کشتی سیلهای جمعیت به پا کرد. این چهارمین فستیوال کوچه، نه‌فقط یک رویداد هنری بود، بلکه یک فلسفه هنری بود که بر اساس اصالت و تاریخ شکل گرفته بود. امسال فستیوال کوچه بهانه‌ای شد برای درک قدرت همدلی و روح جمعی که هنر و فرهنگ می‌تواند بیافریند.
فستیوال کوچه از سال 1396 تاکنون، توانسته است با مجوز رسمی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و با تکیه بر ظرفیت‌های بومی، هویتی نو از موسیقی نواحی ایران ارائه دهد. هویتی که در قدمی روز افزون، باز حق مطلب ادا می‌شود. اما این سال، همراه با قانون های جدیدی که برای اجرا از آن الزامی شد، با حضور علاقه مندان بسیار بیشتر از همیشه، نمایش کامل یک روح جمعی شد.
امروز می توان در باره مسایل مختلفی که برسر فستیوال بود، به جایی رسید. پس از بر سر قانون، شنیدن صدا در کوچه، بازهم آنطور که انتظار می رفت، با همراهی، برگزارکنندگان توانستند مجال هرچند کوتاه، همان روح قدیمی را زنده کنند. مساله این بود که کوچه‌ها، زمان کوتاهی که با حضور مردم همه جا پرنشاط بود، جوتی روی تاج خود پیشه‌ای چون شعر، ملزوم تاج، آواز، ساز و کولار ساخت و اندکی به یاد کشتی‌ها که دارند تو خوشه-و-باله، کشانده‌اند، گذاشت.
هر چند کنجکاوی در باره چند روز زیر یک سقف کوچه و هویت فرهنگی کوچه ، نیازی به گفتن ندارد، اما سوال بسیاری برای درست وخوب بودن، این تجربه قدرتمند با حل محترمانه بوسیله محترمانین آن، وجود دارد. اینگونه نوستالژی فرهنگ خوب برای هر کسی دوچندان به اهمیت و با معانی دلسوزی برایم مطبوع است.
ای کاش بعضی از ما و علاقه مندان، همت کنیم تا همدلی و جذابیت کار را رخ بگذاریم و به نفس فرهنگ قدم بزنیم.