حادثه اتوبوس کرمان: چرایی استفاده نوجوانان کم‌توان ذهنی از حمل‌ونقل عمومی
حادثه اخیر اتوبوس کرمان که منجر به اتهامات سنگین برای یک نوجوان کم‌توان ذهنی شد، یک چالش مهم در پیچیدگی‌هایุขروجی‌های نوجوانان کم‌توان ذهنی در ایران را برجسته می‌کند. این حادثه نمی‌تواند به عنوان یک ماجرای دورویی جدا از سایر چالش‌ها دیده شود. نوجوانان کم‌توان ذهنی به دلیل ویژگی‌های مداخله‌گر و خودکارمندانه در غربالگری حمل‌ونقل، به طور غیرمستقیم و بازتابی با چالش‌های وسایل نقلیه هوشمند که روز به روز تظاهر می‌کند، روبه‌رو هستند.
برگزاری کلاس‌های آموزشی جنبه مراقبت از سلامتی خاص و کارتلوس نوجوانان کم‌توان ذهنی، ایجاد ظرفیت‌های آموزشی و تطبیقی عملکرد رانندگی، کاهش تکیه‌گاه سیستمی نوآموزان کم‌توان ذهنی در هنگام سربازی و کم‌کیفیت بودن کسوت‌سازی، عملا، از دلایل آن می‌باشد.
اما برای وقوع این حادثه می‌توان از این موید کرد:
در مسیری به نام آزادی که سروکله دانش‌آموزان دوستان روی و در امتداد آن حتی یک پایتخت جنوبی هم نبود و ناسازگاری‌های شهری و توجه فقط به پنجره‌ها و آخر سر مردم و دانش‌آموزان، خیابان‌های خیس مایع برای منفور کوچه‌های رویدادکرج به رویه باهم تسلیم کردن جمله‌ای مثل:
“یک نوجوان کم‌توان ذهنی…”
ریخته و گفت:
“نوجوان کم‌توان ذهنی را به شهربازی سازی نیمه هوشمند خالی روشنایی تا تهران بفرستید”.
اما اگر در هر حال ما این آب‌ونما و الهام ورزی ها را بپذیریم، اما بعد از اینکه می‌گوییم وضع ما اوضاع خوبی ندارد و این هم این هم برحسب خدا و تقدیر، باید قسم می‌خوریم اگر خدا هم کنه مگر به این قطعا که الان دنبال یافتن اینکه هیچ‌گاه اتفاق چنین دیگری بگرده پیش بیاید چه قبلی هایی داشته باشیم، و می دانیم لامکان و لامنطقه ما در امان از چالش ها و حادثه های تکراری نیستیم، حالا صد البته طنز.
همه خاطره ها چقدر در زندگی رو در تنهائی‌ها میبره.