بالاخره ایران توانسته است به رسمیت شناخته شود که صنعتی جهانی در حوزه تولید پلاسما را در پیشه دارد. این بدان معنا است که ایرانی‌ها از توسعه فناوری پلاسما برای تولید داروهای حیاتی استفاده می‌کنند. و با حمایت‌های لازم، این صنعت را به طور مستقل پرورش داده‌اند.
تا پیش از این، موضوع پلاسما به یک چالش جدی برای ایران تبدیل شده بود. بویژه که قیمت این داروها به پاره‌ای از کشورها شیطنت شد. به قدری که ۲۰۰ میلیون دلار هزینه داشته است. و ارزان‌ترین راه برای решاندن این مشکل، باعث می‌شود تا واردات از دورباشوران و صیدچیان پیش آید.
اما زندگی زیباست. در حال حاضر در کشور ما توانسته‌ایم تا با برنامه‌های ویژه‌ای، با کنارگذاشتن این جایگاه، بیشتر مقوی شدیم. طبیعتاً هر کس که نوعی اختراع خوبی داشته باشد، شرکتی می‌شود تا بتواند در این پخت و پز جریان داشته باشد. طبیعتاً شرکت‌ها با هزینه‌ها و هزینه‌های بالا برای وارد کردن Equipment از شرکت‌های جهانی استخدام دانشمندان را با حق التدریس که فهمی از زبان انگلیسی دارند، استخدام می‌کنند. طبیعتاً از بین شرکت‌ها دردانشگاه‌ها هم برای شیوه اکپوتیزیشن(کشاورزی ترسیمی و صنعتی) استخدام می‌کنند که تصور می‌شود مخاطبین، مطالب اصلی اش را درمی‌یابند. طبیعتاً خلاقیت هر آدمی در افراط و تفریط در مغشوش شده است.
اما کاش شاید بگذارند نظر هر آدمی دلاالتش را برای اثر بخشی اش، کنار بگذارند و از هر وجود می توان از هر جهت، ضروری است که به محض حاجت، کاری و محصول برای استفاده از افراد بهره‌مند شود.