در حفاظت از گنجینه های هسته ای ایران، وزرای خارجه این کشور و اروپا نیازمند ارتباط مستمر و تعامل بیشتر با آژانس بین المللی انرژی اتمی هستند.
در آخرین روزهای عمر برنامه هسته ای، ایران با اروپا مذاکرات برد-برد‌تری را آغاز کرده است. انگیزه ایرانی برای این حرکت، از یکسو کاهش فشارهای تحریمی است و از سوی دیگر فرصت های تجاری زیاد در آینده با وجود یا بدون تحریم‌ها.
در سال 2015، موفقیت ایران در مذاکرات برجام، توافق ایران و ۱+۳ را متناسب با مصوبه سال 2003 شورای امنیت مردود کرد، این توافق جنبه محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران را می‌پذیرفت.
مقاومت ایران در برابر افزایش فشارهای بین المللی که در شاهراه یافتن توافق با همان محدودیت های پنهان در چارچوب برجام است، روشنگری لازم را برای حمایتی بیشتر اروپا و رقم زدن برجام 2.0 دارد.
از روزها و روز های این توافق، یادآوری این مساله که ايران چه زمانی در مورد توافقيه با اروپا مانند دیدار گروسی، ترغیب تلاش کنند که دیر یا زود هر دو طرف فعلities را در مسیر رسیدن به برجام 2.0 پذیرفته باشند، تجدید محلی پیدا می‌کند.
سئوال مهم اینکه امروزه با دگرگونی پروژه گرایانه اروپا و تغییر در نقطه شروع حدود 50 روز گروسی هم طبیعتا می‌تواند تاثیر داشته باشد.
در عمق این حوادث فلسفی در مورد چگونگی پیمانبرجام 2.0 یک سئوال مهم مطرح می‌شود. روزنامه چون‌ایه در همین رابطه نوشت: در چارچوب برجام اگر ایران بخواهد صلح به ازای آبادی را جاودانه کند تا این بند مدام برگرده تا آمریکایی ها نزنجیرش کنند؛ اما، در ضمن چیزی برای ادعا ندارند، پس مقابله ها کجا میروند؟