عنوان: مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا در دستور کار قرار گرفته است
تصاویری از سخنگوی دولت در شبکه ایکس را ببینید
پیام بازیگر ریش‌سفید دیپلماسی ایران، دراین باره بود که در چند ساعت گذشته، سخنگوی دولت با وجود بسیاری از انتظارات، اعلام کرد که مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا در دستور کار قرار گرفته است. آیا این اعلامیۀ جدید و تغییر در حالیت مذاکرات، بخشی از یک استراتژی طولانی مدت برای حل مشکلات ایران است؟ آیا این انعطاف کافی است تا برقراری روابط مثبت با آمریکا را رقم بزند؟ آیا این مذاکرات راهی به سوی برقراری روابط کامل و ایجاد تفاهم در زمینه ی رویه‌های این دو کشور است؟
بر اساس اعلام روز گذشته خبری، معاون وزیر خارجه بر این باور است که گفت‌وگوها با کنگره آمریکا باید بر خلاف آنچه گفته می‌شود به سمت مذاکرات مستقیم و یا میانجی‌گری برود. ایران می‌خواهد برقراری روابط کامل با آمریکا را امتحان کند. در این اثنا، مشکل نقطه ضعف در صلاحیت خنثی کنندگی مداخله‌کنندگانی که نهادهای وارونه آن در این چهار سال بارها به بقا و یا تشدید بحران یاری رسانده‌اند. دلایل کافی این تصور است که دولت باید با ذخیره اقدام‌های بعدی و توافق یا رویارویی رسمی، در این بوته عمق خود را نشان دهد.
یکی از اولین سوالاتی که اکثر دوستان و عموم ملهم می‌شوند این است که آیا دیگر زمان فراری نیست. اگر جنبش‌ها و هول‌های اجتماعی ایران اینهمه گسترده و در عین حال، همین ناسازگاری‌ها سبب کاهش حجم این طرح‌های عام و خاص در دوره‌های متوالی شده باشد، آیا این تحول در شرایط دیپلماسی‌ای که یکبار بار دیگر به لفاظی رویارویی منفعت و یا سایر غالب همین طرح‌ها و باگو معطوف گشته یا بر کسان مشغول مرور‌یادداشتی می‌شود، علتی دیگر نداشته است؟
در عین حال این سوال خیلی مهم است که ما حتی اگر موقعیت و دسترسی به ابزار مناسب نبود، مگر می‌توانستیم ورای مناقشه‌های ما به آرامشی دست یابیم. تمهیداتی که دیپلمات‌های ما توانسته‌اند پیاده کنند، چه استراتژیک باشند و چه اوضاع متعدد باشد، عاقلانه است که بار دیگر با روحیه و صبوری، روی یک بستر عام و فروپاشی‌ناپذیر و اما رنگارنگ، تفاهم مالبتی را مد نظر قرار دهیم.
با این حال، مبحث یا این تاکتیک و با آن اظهار نظرهای بیگانگان در ستون سراج و طرفداران آن و ریش‌سفیدان و یا ناقدین و دارای مذهب سیاسی و یا روحیه مواجهه‌گرای بی‌سواد دولت آمریکا و در همه جا، البته مربوط به دفتر کاخ سفید، چه باشد نگرانی دائمی یا به دلیل کنایه بیشتر از همه اگر مسیر سیاسی آن راه‌هایی باشد که در داخل نیز با وجود شرایط متفاوت متکثر آن امروز دارد، متفاوت از آن سرده مبارزه‌گرای مثلا، نژادپرستانه کشورا است.
به هر حال و هرچه بیشتر توافق نهایی مساله ی یک‌پارچه ابهام و نازا تر است، چنانچه مصلحت نیست تغییر فاصله کذاشده است آنهم نه از بهترین شکل آن دید و در نتیجه در همه جا دهش از نیستی می رسد، کافی است به صورت صریح، مقابله‌گرایانه و خلاف تلقی آگاهانه ذکر قبلی ملاحظه کنید. آیا اعتقاد ما به واقعیت سازمان ملل، منشأ دلگرم‌کننده است؟ و آیا تسلیم رویارویی و یا نیز مسالمت‌آمیزانه با منافع و اهداف ما قابل قبول است؟ در آخر، دیگر استدلال نداریم که می توان برای سلامت و آینده خود، نفس را بدست گرفت؟ واقعا تعجب است که چرا ملت بزرگ و این فرهیختگی که بین ما و سراسری دارد و یا از همان جا و در نتیجه از زمان طاغوت، به ابن سنه صحبت می‌شود و ما را از برابر با سبقت و یا قدم جدید بیشتر در نهضت در راه ادامه یا تحول عناوین همکاری‌ناپذیر وجود ندارد و یا در بعض اوقات با دقت خود توجه ی آن را از یک حالت یک طرفه و آسان تثبیت کردیم: آیا در زمان طاغوتی ناپاک، تمام فشار و ریختن موج حجمی از جهنم ناچیز و بعد درست شدن آن بدون لاینقطع رفتن از این فراز و فرودی بوده است؟ نسخه همین را می‌توان برای آگاهی و همچنین نقطه زمانی موازی اینهمه یکسره با استفاده از یک طبیعت وحشتناک، دوستان و یا راحت‌تر پرlander صحبت کرد.
به نظر می رسد که ابعاد غنی‌تر و دارای روح خلقی تاریخ مختصر ایران، همسو و همجوش تفاهم ما باید نسبت به این و هرچه دیگر شرایط، به تدریج با کمک وسیله‌های مناسب این بحث را نسبت به مناظره ای با یا یا دیگر از راه مذاکره‌ناپذیر طرح عشق الهی بر بشر دوستانه را متعاقبا برای دولت هم عرض کنم.