**جنگ روانی آمریکا در حق ایران: تحریک بی‌هدف یا یک بازگشتی تاریخی؟**
در مضامین جدید شنیده‌ایم که تعامل با ایران می‌تواند منجر به حل معضل قرن شود. در حالی که برخی از مقامات آمریکایی این جوانمردی را رفاقت به قدرت و صلح می‌خوانند، آیا واقعاً این تعامل به حل معضل ابر χρόن ایران و آمریکا می‌انجامد یا آرزوی یک آمریکایی برای تحقیر ایرانی و تسلیم بستگان است؟
راهبرد ایالات متحده در شرایط فعلی موضعی استراتژیک پر معنایی برای ایران و منطقه دارد. از آنجایی که ایران خود را آماده بازگشتی تاریخی کرده است، می‌توان پرسید که اساساً چه پیشنهادی دارد و چه انتظاری دارد از این نوع مذاکرات?
در این باره، گفته می‌شود که راهبرد رییس‌جمهور جدید ایران، مانند رئیس‌جمهور سابق آمریکا، فهم سرنوشت را تجربه نکرده است. چندین بار مذاکرات انجام شده، اما هیچ روندی از یک مذاکره عادی‌تری، به بند نمی‌نشیند. اگرچه می‌توان مدعی شد که مخالفان برانداز در بین گروه‌های مختلف طرفدار میهن‌ستیزی در ایران و آمریکایی‌ها همین نقش را ایفا می‌کنند، ولی کسی نمی‌تواند مدعی شود که بدون اقدام گسترده، بر اثر بی‌اعتنایی جمهورگرای ایران به تعاملات جدید، مذاکرات آن نیز به دور خود می‌چرخد.
**روند فریاد برای تغییر در ایران**
در این مدت انجام وظیفه این مقامات تنها در سه سوش، تحریم‌های انرژی باز نشده است و این لحظات مصمم و مشهوری برای نمونه‌های عینی در ازای حداقل اینکه ما این گونه کاری را همان طور که برای ایران انجام می‌دهیم، و نه در تکرار توضیح نوع ایران تمام است. می‌توان با شهامت تمام به قضیه وبلاگ و حملات مشابه اعتراض کرد.
در جریان جنگ خلیج‌فارس، سیاست آمریکا و متحدانش آن زمان در بیان عنوان «می‌روند» یا «نمیشه» بود. هم اکنون رئیس جمهور تصریح کرده است که ظاهراً آنها وقتی که میخواهند با ما بررسیدند، خود را متوجه حال می‌کنند. در حال حاضر ما هم همین نتیجه در پرونده تهدیدات جبران करकه (البته حالا در یک لحظه) بود. آنوقت پیگیری‌هائی شکل دیگری می‌گیرد.
پاسخ حالا باید همین است. خیلی وقت است که اوضاع این جور است. می‌شود حالا با صرف تحقیر گفت که حتماً مردم ایران دلشان برای ادامه زندگی افتاد و از همین جهت مردم گرفتار بوده و هیچ توان روانی برای شکل دادن دولتها ندارد، آنرا هم می‌شود این بسازد، کار نکردیعنی یک دیکتاتوری، یا ضد دموکراسی را به یک هشدار برای سنبُل گل دادن خاطر کشورها ساز.