**حسن یزدانی: اماکن فدراسیون قبول ندارد، از کشورهای دیگر پیشنهاد خرید خانه دریافت کردم**
به نقل از خبرگزاری مهر، حسن یزدانی دارنده 10 مدال جهان و المپیک در مورد آخرین وضعیت آسیب دیدگی کتفش و همچنین تغییر وزنش گفت: وضعیت کتفم خدا را شکر خوب است. تا به الان خدا کمک کرده است. در حال حاضر در حال انجام فیزیوتراپی هستم. روند درمانم خوب پیش می‌رود. نگرانی هم بابت وزنم ندارم. باید به تشک کشتی بروم و تمریناتم را شروع کنم تا ببینم در چه وزنی قرار می‌گیرم.
در ادامه به این سوالی که مربوط به همت مسلمی، اولین مربی او بود، پاسخ داد: خیلی دوست دارم او در مسابقات خارجی همراهم باشد. ان‌شاءالله به شکلی برنامه‌ریزی شود فدراسیون و آقای درستکار او را همراه من اعزام کنند. این کمترین حق اوست.
یزدانی همچنین در پاسخ به این سوال که آیا به همه آرزوهایش رسیده است یا خیر، گفت: ان‌شاءالله طلای المپیک 2028 لس آنجلس مد نظر من است. حسرتی زیادی ندارم اما دوست داشتم در 2 المپیک آخر به مدال طلا برسم.
با اشاره به سخت‌ترین شب زندگی خود، گفت: واقعاً باخت سخت است. مردم همیشه محبت دارند و وقتی آن چیزی که توقع دارند اتفاق نیفتد و به شکست منجر شود واقعاً سخت است. خیلی ناراحت می‌شوم وقتی امیدها ناامید می‌شوند. این موضوع واقعاً برایم سخت است.
یزدانی همچنین در مورد وضعیت پاداش کشتی‌گیران و پیشنهاد از سوی کشورهای دیگر گفت: ما به کشورهای مختلف می‌رویم و می‌بینیم آن‌ها از ورزشکاران خود چطور حمایت می‌کنند. اما وقتی پرچم کشورت را به اهتزاز درمی‌آوری و سرود کشور ایران آنجا خوانده می‌شود، میلیاردها ارزش دارد، ولی باید یک نگاه ویژه‌تر نسبت به ورزشکاران داشته باشند. من از کشورهای دیگر پیشنهاد داشتم ولی خودم قبول نکردم و می‌خواهم فقط برای مردم کشورم کشتی بگیرم.
در ادامه به این مسئله که چرا برخی ورزشکاران کشور ما هنوز هم نمی‌توانند به برخی امکانات دسترسی داشته باشند، تأکید کرد: برای مدال آوران طلای المپیک 18 میلیارد از سوی کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش پاداش دادند. فدراسیون هم به مدال آوران طلا 6 میلیارد و به مدال آوران نقره 1 میلیارد تومان داد. یعنی پاداش یک کشتی گیر پس از قهرمانی در المپیک 24 تا 25 میلیارد بود که خیلی کم است و نمی‌شود حتی با این پاداش یک خانه خوب خرید. به هر حال باید هوای بقیه هم داشته باشیم و به نظرم این پاداش کم است.
**نکته‌های مهم در این موضوع**
– آیا به چه اندازه می‌توان گفت که ورزشکاران کشور ما هنوز هم نگران دسترسی به امکانات و زیرساخت‌های مناسب هستند؟
– آیا فدراسیون و کمیته ملی المپیک مسئولین صالح برای پشتیبانی از ورزشکاران و قاعده کردن این موضوع هستند؟
– چطور می‌توان تا حدودی از وضع موجود تغییر کرد؟
– چرا ما هنوز هم شاهد کمبود زیرساخت‌های ورزشی در کشور هستیم؟