عنوان: فقه جنگی یهودیت: تحول از یک تکلیف دینی به مشروعیت‌بخشی برای اقدامات نظامی
روند ساکن در گونه‌های جنگی در شریعت یهود
به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، نشست علمی حد و مرز عمل سربازان رژیم صهیونیستی بر اساس شریعت یهود در جنگ‌های معاصر به همت گروه سیاست و امنیت مرکز تحقیقات اسلامی مجلس و با ارائه دکتر محمد پاکدامن پژوهشگر و مدرس دانشگاه به صورت مجازی برگزار شد. در این نشست، دکتر پاکدامن در خاستگاه فقه جنگی یهودیت به دو نوع جنگ اشاره کرد: جنگ وجوبی که برای محافظت از یهودیان و سرزمین ادعاییِ اسرائیل جنبه‌ی دفاعی دارد و جنگ جوازی که برای توسعه‌ی قلمرو یا اهداف سیاسی و حکومتی اجرا می‌شود.
استاد دانشگاه ادامه داد: ابن‌میمون (هارامبام) و دیگر علما، جنگ وجوبی را به‌عنوان یک تکلیف دینی تلقی کرده‌اند که گاه می‌تواند حتی شامل جنگ‌های پیش‌دستانه باشد. برخی خاخام‌ها با استناد به تفاسیر تلمودی، جنگ پیش‌دستانه را نیز نوعی جنگ وجوبی می‌دانند، زیرا هدف آن «حفظ جان یهودیان» است. این دیدگاه نشان می‌دهد که چگونه مفاهیم قدیمی در بستری جدید به‌عنوان مبنای مشروعیت‌بخشی برای اقدامات نظامی استفاده می‌شوند.
دین و نظامی‌گری: پارامترهای مشخص‌کننده فرقهٔ صهیونیست مذهبی
روند تطبیق احکام در جنگ در درون یهودیت
دکتر پاکدامن خاطرنشان کرد: بحث جنگ در روز شنبه (شبات) از مسائل کلیدی فقه جنگی یهود است، در حالی که بسیاری از اعمال در شبات ممنوع هستند، جنگ در شرایطی که امنیت یهودیان در خطر باشد، جایز شمرده شده است. برخی علما مانند شلومو گورن، حکم به گسترش این جواز داده و حتی جنگ‌های پیش‌دستانه را نیز شامل آن کرده‌اند؛ در همین راستا، فرماندهی خاخامی ارتش اسرائیل مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها را ارائه کرده که بر اساس آن، اقدامات نظامی در شبات تنها در شرایط ضروری مجاز است.
این دیدگاه نشان می‌دهد که چطور فقه جنگی یهودیت نه‌تنها به‌عنوان یک تکلیف دینی شناخته می‌شود، بلکه در پرتو آن، اقدامات نظامی مشروعیت‌بخشی می‌یابند. آیا این دیدگاهِ تأثیرگذار بر سیاست‌های اسرائیل را به‌طور مثال در زمان تصرف سرزمین فلسطین به‌عنوان کوششی برای تحقق جهاد و تنها با موفقیت ماشیح (مسیحای یهود) مختص صهیونیست‌ها دانسته‌اند؟
انعکاس بی‌تفاوتی در جنگ بر احکام فقهی
دکتر پاکدامن با اشاره به حضور زنان در جنگ نیز موضوعی بحث‌برانگیز در شریعت یهودی است، خاطرنشان کرد: میشنا تورات تأکید دارد که در جنگ‌های وجوبی، همه‌ی افراد جامعه موظف به مشارکت هستند، اما حضور زنان عمدتاً به فعالیت‌های پشتیبانی محدود می‌شود. بااین‌حال، برخی تفاسیر سخت‌گیرانه معتقدند که زنان نباید سلاح حمل کنند، زیرا این کار نقض قوانین پوشش دینی محسوب می‌شود.
در این چارچوب اگر کاروان صلیبی که تصور اولیه داشت بین ناشران مرگ وحشت‌انگیز بر سر یهودیان سکوت کرده‌اند، آیا سلاح رسماً در اختیار زنان نبود؟ و آیا این حکم انتقالی بی‌تاثیر است به فقه جنگی مدرن که حکمی در دسترس خاخام‌ها فقط ترغیب به سربازگیری و ماموریت زنان و شرکت در فعالیت های جنگیست نه سلاح برایشان به ارمغان بیاورد؟
لزوم قتل‌عام دشمنان و حکمی برای محروم کردن آن‌ها از بقا
استاد دانشگاه ادامه داد: لزوم قتل‌عام دشمنان از دیگر نکات مهم فقه جنگی در یهودیت است، خاخام شموئل الیاهو و دیگر فقهای کاهانیست استدلال می‌کنند که نه‌تنها باید با دشمنان جنگید، بلکه باید به شیوه‌ای جنگید که امکان بازسازی قدرت برای آن‌ها باقی نماند. این دیدگاه به‌طور ویژه در مورد ساکنان غزه مطرح شده و بر لزوم سخت‌گیری کامل در برخورد با دشمنان تأکید دارد.
دین چگونه مایه تشکیلاتی برای منظم کردن چارچوب انسان‌ها و مسائل را فراهم می‌آورد
این اکاذیب، تحول تحولات قدرت را با زیرساختی برای تحریم یا از بین بردن طرف مقابل نشاند. با چنین زیرساختی اگر آن طرف اوضاع را هرچه سخت تر انداخت، خاطره ناکامی در درجه اول با او انداخت. آیا بعد این خصومتی تمام شده پس می‌توان لاینزور نامزد سه کلمه قرمز را سه پله عقب بیشتر می کشیم؟