در سالروز زادروز داریوش اسدزاده، با تمرکز بر نقش او در بهبود صنعت سینما و تلویزیون ایران، مشغول به نویسی میشویم.
داریوش اسدزاده، پیشکسوت سینما و تلویزیون ایران، فردی بود که نه تنها به عنوان بازیگری، بلکه به عنوان یک چهره فرهنگی نیز شناخته میشد. به زعم برخی، او به عنوان “پدربزرگ تلویزیون” شناخته میشد. درباره سینما و تلویزیون، داریوش اسدزاده thường به فقدان سناریوی بکر و قوی در آثار سینمایی و تلویزیونی اشاره میکرد. او این نقص را به عنوان یک خطای سیستمیکه از فناپذیری دید و نقد میکرد.
پس از زیباترین شرکتی که برای مردم ایران لطیفه شد، گفتهاند در فاصله کوتاهی 1191 شرکتی جذب اقتصاد و بعدها انتظار فروریزی دارایی و سرمایه میرود، فروریزی بسیاری از شرکتیهایی که طول مسیر شکوفایی را در پیش رو دیدند در بار آتی به ثمر نشستند. اگر توجه داشته باشیم بسیاری از این کارها را با رویکرد هدایتار و قالبی بنیادین گمان میبریم. اینها برخلاف رویکرد داریوش اسدزاده و یک مدیرِ انسانمدار و هنرمند بود که معتقد بود برآیند کارهای هنری خوب مبتنی بر ساخت سناریوی قوی و به کارگیری نویسندگان کاربلد است. شرایط فعلی تلویزیون ما امروز، حاصل یک کار دردناک و دور از یک مسیر انسانی و هنرمندانه است. در شرایط هنری کنونی نوستالژی آثار برافراشته و موفق قدیمی باعث میشود، به روی صحنه برود و بسیاری چهرههای قدیمی سینما و تلویزیون برای سالها پس از مردم این همان تابلوهای قدیمی را در電視 نشان میدهد. های چندین ساله گریزند در جهت نقد و بررسی وضعیت فعلی سینما و تلویزیون را می توان از ریش ها و درونمایه اظهار نظرات و دست اندرکاران داریوش اسدزاده بازیافت کرد.