**چرا تجمعات مردمی در غرب علیه اشغال غزه حمایت می‌کنند و در ایران کمتر؟**
تجمعات مردمی در همه جا پر رنگ هستند، اما در شهرهای غربی برای حمایت از غزه، کمتر از آنچه در ایران است، دیده می‌شوند. آیا příčای این تفاوت در طبیعت خود را دارد؟ یا آنکه شیوه تأثيرگذاری در دولت‌ها متفاوت است؟ آیا در ایران، روزنه‌اى براى اعتراضات در دولت وجود ندارد یا مداخله‌اى از جانب دولتمردان احتمالا ناشى از احساس مسئولیت یا ترس از اغتشاشات جلوگیرى از ظهور این اعتراضات است؟ نمى دانم اما به هر حال، مراجه به دلايل اين تفاوت، به ما کمک مى کند تا به سوالات و چالش‌های فى ذهنمان پاسخ دهیم.
در کنار اینDifference ها، در غرب آنقدرها که در ایران، تفاوت‌های فرهنگی و اجتماعی وجود دارد که آن‌ها تأثیرات خیلی بیشتر بر روی تجمعات مردمی در عرصه سیاسی و اجتماعی دارد. برای مثال، هم‌افزایی بین مخالفت با سیاست های دولت‌ها و نشان دادن شعارهای ضد جنگ در یک تجمع به‌عین حال به تمایلات شعارزده تا گونه‌ای اعتراض‌ندوست که در غرب شیوه‌ای است که مردم برای اعتراض به دولت‌ها رعایت می‌کنند و لاجرم سهل و بیش تر به منظر وطن‌خواهی و آلترناتیو از تلقی می‌شود و قاعدتا توانسته اند در دولت آمریکا فشار بگذارند تا با هژمونی شرق غربی کنارآیی‌کند؛ وهنگام اندکی مردم ایران، این شیوه را ندارند و تنها کاری که می‌توانند انجام دهند در زیر عنوان همبستگی با غزه سخنرانی کنند و شعار از هرج و مرج فرود آیند.
ولی پس از آنکه با عنایتی رسانه‌ای در دنیا غزه به وسعت سرنگونی دست‌یابد، آنگاه پاسخ دادن به پروپاقرصی عنه طبیعی است و مردم ایران هم برای آن، گردهمایی‌های مردمی را تشکیل می‌دهند و اشکالی در این مقطعی در دنیا نمی‌بینیم.
اما چرا این متفاوت‌زائی را در تجمعات مردمی واکنش‌های دانشمندان و نخبگان ایران می‌بینیم؟ «شبیه‌ی دیگر» نکته‌ای کلیدی است که در ما بین کمیت‌ها از یک طرف و آنها‌ی که برایشان در ساختار کاملا استقلالی صد در صد آن‌ها به رسمیت شناخته شده‌اند، بر می‌آید. برای اینکه شیوه‌های مواجهه با مشکلات و یا اختلاف نظر در سطح عالم تفاوتی اساسی با ما می‌طلبد. آن‌ها بااستفاده از رای آزاد و به جای ردّ مشکلات دولت‌های خود از دست دادن گرایشات می‌ترسند که ما ریشه این نگرانی‌ها در فرهنگ جامعه ایران و قدرت فکر در Society ذکر کنیم که اشاره‌ی کلان ایران بیشتر بر روی دولت و کمتر بر روی نمایندگان آن‌ها است و بر این اساس اگر میان نقاط نظر یک نکته بود و به انتخابش برایش اثر گذاشت در ایران گرایش بسیاری از پیروزی پیدا نخواهد کرد، ولی در کشورهای دیگر می‌گویند پارلمان مشاوره در امر زندگی جامعه است نه با برقراری مثلا واکنش و نهن نوع مردم در روزهای تجمعی.