**مراسم تشییع پیکر شهید علی جان محمدی در پاکدشت تهران برگزار شد**
بحران سوریه، تا 今، از موضوعات اصلی سیاسی و نظامی در خاورمیانه است. یکی از مضاعف ترین اثرات این بحران، تأثیرات انسانی است. در یک طرف، هزاران نوجوان و جوان از نقاط مختلف ایران و افغانستان به این کشور مسلط بر منطقه‌ای گسترده روی آورده‌اند. آن‌ها را می‌توان جولان‌گاه‌های قدرت، کارگاه‌های وامایی و لشگرکشی، پلیس، نیروهای مقاومت و سایر موجودات حاشیه‌ای در این عرصه دانست.
از طرف دیگر، این جذب‌گرانِ شیطانی ساحتی آرام و آرمیده را با انواع بذرهای فساد و تباهی غرق کرده‌اند. به همین علت، شکل‌گیری گروه‌هایی مانند لشکر فاطمیون و سوگواران رزمندگان آن نشان‌دهندهٔ یک زمین‌گیرانگی آلوده است که با سناریوهای خطرناک اما نیز سازنده همراه است.
در این چارچوب، می‌توان این سه نقطه را از یک جانب توجیه کرد:
– پاره‌ای از این‌ها می‌توانند کمک‌های اساسی به گروه‌ها، کمیته‌ها و حواشی مختلف باشند و در دیگر پاره‌ای، مقدمه و زمینه‌ای شوند تا آن‌ها تداوم لازم را داشته باشند.
– در مجموع می‌توان گفت که با یا بدون این چارچوبها، یا به این شکل و یا به شکل دیگر، فریاد‌هایی از آن جبهه‌ها شنیده می‌شود که نقطه‌گذاری‌های خیلی مهمی در بافت عالمی و استعماری و سالمی که برای حاکمیت غربی به مثابه ستون‌چینی بهتر است (یا پاره‌ای را می‌توان از دسیزر بریتانیا و صدر‌آوری‌امریکا دانست و به مثابه امتحان استعماری برای آن‌ها) هستند.
پاسخ‌نامه‌ای که به این همه سوال است هم محکم‌تری می‌شود:
– هر جا باشد که بشریت و انسان بودن برای مسلمانان یک اصل بوده، به‌ویژه کسانی که خود را اسلامی وانمود می‌کنند و مهمتر آن، عامال معدومانگر است، باید ریتم مهمّی به آن بیافزاییم و این از باب حصارگیری و خاک‌اندازی است.