توماس کنت “TK” متینگلی، خلبان فضانوردی و فرمانده مأموریت فضایی آپولو ۱۶، در سن ۸۷ سالگی درگذشت. این خبر توسط ناسا تأیید شده است. متینگلی به عنوان بخشی از کلاس پنجم فضانوردان ناسا فعالیت کرد. علاوه بر سفر به ماه، او دو مأموریت دیگر شاتل فضایی را رهبری کرد. مجموع زمان حضور او در فضا ۲۱ روز و ۴ ساعت و ۳۴ دقیقه بود، که شامل یک راهپیمایی ۱ ساعت و ۲۳ دقیقه‌ای او در نزدیکی ماه بود. این راهپیمایی از لحاظ دوری از زمین دومین فعالیت انسانی خارج از وسیله نقلیه در تاریخ است.
ناسا در بیانیه‌ای ادعا کرد که “فضانورد ناسا TK متینگلی کلید موفقیت برنامه آپولو ما بود، و شخصیت درخشان او تضمین می‌کند که یادش در تمام تاریخ ماندگار خواهد ماند.”
متینگلی در تاریخ ۱۷ مارس ۱۹۳۶ در شیکاگو متولد شد. او در ۱۹۵۸ مدرک لیسانس خود را در رشته مهندسی هوافضا از دانشگاه آبرن دریافت کرد و سپس به عضویت نیروی دریایی ایالات متحده درآمد. او در ۱۹۶۰ تبدیل به خلبان رسمی نیروی دریایی شد.
متینگلی تا سال ۱۹۶۶ در دو اسکادران VA-35 و VAH-11 خدمت کرد. او در آوریل ۱۹۶۶ مشغول تحصیل در دانشکده خلبانی پژوهش‌های هوافضای بیروی هوایی بود که به‌عنوان یکی از ۱۹ فضانورد کلاس دنجم ناسا انتخاب شد.
متینگلی پیش از سفر به فضا یکی از خدمه پشتیبان مأموریت آپولو ۸ بود و وظیفه ارتباط با کپسول فضایی آپولو ۸ را از زمین برعهده داشت. او سپس به‌عنوان جایگزین خلبان مدول فرماندهی آپولو ۱۱ برگزیده شد.
پیش از سفر به فضا، متینگلی به عضویت کلاس پنجم فضانوردان ناسا درآمده بود. او برای مأموریت آپولو ۱۳ که قرار بود نخستین مأموریت متینگلی باشد، انتخاب شده بود. اما پیش از اعزام مأموریت، متینگلی به‌واسطه ابتلا به ویروس سرخجه به بیماری دچار شد. پزشکی ناسا این بیماربود که در صورت راهپیمایی در دمای پایین کپسول فرماندهی به بیماری سختی دچار شود. به همین علت، سه روز پیش از اعزام مأموریت آپولو ۱۳، جک سویگرت جایگزین متینگلی شد.
متینگلی بعد از آپولو ۱۳ به‌عنوان خلبان مدول فرماندهی آپولو ۱۶ انتخاب شد. این مأموریت پنجمین مأموریت فرود روی ماه بود. جان یانگ و چارلز دوک دو فضانورد بودند که با او به ماه می‌رفتند؛ به‌ترتیب به‌عنوان فرمانده و خلبان مدول ماه.
این سه در آوریل ۱۹۷۲ عازم ماه شدند. یانگ و دوک روی ماه فرود آمدند و کن متینگلی در مدول «کسپر» در مدار ماه باقی ماند. او ۳ روز و ۲۷ ساعت و ۴۷ ثانیه در مدار ماه چرخید. وظیفه او عکس‌برداری و نقشه‌برداری از سطح ماه و اجرای بیش از ۲۰ آزمایش علمی بود.
پس از این که یانگ و دوک به کسپر بازگشتند، متینگلی یک راهپیمایی فضایی اجرا کرد تا فیلم‌های دوربین ماژول سرویس کسپر را به داخل بیاورد و دو آزمایش علمی نیز انجام بدهد. این دومین فعالیت فضایی خارج از وسیله نقلیه از لحاظ دوری از زمین تا به امروز است.
پنج سال پس از آپولو ۱۶، متینگلی در سال ۱۹۷۷ به‌عنوان فرمانده مأموریت STS-4 شاتل فضایی کلمبیا را رهبری کرد. این مأموریت یک هفته‌ای چهارمین پرواز برنامه شاتل فضایی بود.
سومین و آخرین سفر کن متینگلی به فضا در ژانویه ۱۹۸۵ رخ داد. او فرمانده خدمه مأموریت STS-51C با شاتل فضایی دیسکاوری بود. این اولین مأموریتی بود که به اعزام محموله‌های وزارت دفاع ایالات متحده اختصاص داشت.
متینگلی یک سال پس از مأموریت STS-51C، از ناسا بازنشسته شد و دوباره به نیروی دریایی برگشت. او پس از بازنشستگی از نیروی دریایی وارد صنعت هوافضا شد و در کمپانی‌های Northrop Grumman و Lockheed Martin در رده‌های بالا فعالیت کرد.
متینگلی در ۱۹۷۰ با الیزابت دیلی ازدواج کرد و پسری به‌نام تامس کنت متینگلی سوم داشت. این زوج در ۱۹۹۱ از یکدیگر جدا شدند.
متینگلی درباره تجربه پرواز در شاتل فضایی می‌گفت: “پرواز دور زمین بسیار تماشایی است. اهمیتی نمی‌دهم که چقدر آن بالا مانده باشم، نمی‌توانم تصور کنم کسی هیچ‌گاه از آن خسته شود. بسیار زیبا است، و مدارگرد با آن پنجره‌های بزرگش بسیار شگفت‌انگیز است.”
این متن به تحلیل عمیق‌تر موضوعات مهم روندها شامل تمرکز بر تفکر انتقادی با سوال‌هایی نظیر: “چرا استرس کمتر ماجراجویان فضایی در سال‌های اخیر؟” و یا “چگونه ناسا می‌تواند برای thúcیت بیشتر جهانی جوانان را ترغیب کند؟” ارایه داده است. این متن همچنین در واکاوی ادامه اهداف فرماندهی بعثت اپولو 16 در دوران دهه 1970 به هنگام این ماجراجویی دقت می‌کند.